De bloesjes van mijn moeder - 12

Het park kwam tot leven. Mannen en vrouwen lieten hun honden uit, renden hun ronde of waren op weg naar hun werk. Sommige mensen keken niet op of om. Mijn schroom om de bloesjes in het park op te hangen smolt. Andere mensen keken en liepen door. Een enkeling sprak me aan, terwijl ik bloesjes ophing, van de draad nam, op een andere plaats bevestigde. Ik keek en keek, voelde en schikte net zo lang tot de rij bloesjes me beviel. Ik fotografeerde het resultaat. De kleine gesprekjes waren mooi. Ik vertelde over de bloesjes en over mijn moeder. Dat ze dood was, maar dat ik nog geen afscheid kon nemen van de bloesjes. Dat het zo gek was, na 12 jaar zorgen niet meer te hoeven. En dat ik de bloesjes nu vastlegde op de plekken waar ik met haar veel geweest was. Alsof ik die bloesjes die plekken nog eens wilde laten zien. Ik was het natuurlijk zelf. Ik werd blij van die bloesjes die nu nog even met me mee reisden.