De boodschap van het hart

Ja, zoals jij hebt gezorgd voor je moeder… heb ik vaak gehoord van mensen om mij heen, en dan volgde er allerlei uitspraken. Vaak hoorde ik daarin: zo wil ik het niet, zo kan ik het niet. Ik hoorde van mensen dat ze mijn gedrag grensoverschrijdend vonden: móet je wel elke week een nacht bij je moeder gaan slapen? Kán het niet wat minder? Zorg je wel goed voor jezelf? Ik hoorde dat ik kon zorgen omdat ik geen kinderen heb. Ik hoorde dat ik kon zorgen omdat ik er de tijd voor had (die tijd had ik gemaakt door minder te werken). Was het misschien zo, dat mensen door mijn constante behoefte om te zorgen, in verlegenheid gebracht werden? Ze vonden mij ‘gek Jetje’, ze vonden dat ik mijn gezondheid schaadde, dat ik… Ik heb me vaak moeten verdedigen. Maar al te vaak had ik het gevoel dat ik het helemaal fout deed.

Het is waar, ik ben een gedreven mens en als ik iets doe probeer ik er ook iets van te maken en er iets van te leren. Maar ik heb in al die jaren nooit echt kunnen uitleggen waarom ik zo intensief voor mijn moeder zorgde. Het simpele antwoord is eigenlijk, dat ik luisterde naar mijn hart en dat ik voelde dat ik er moest zijn. Ik wilde eenvoudigweg niet dat mijn moeder eenzaam zou sterven, ik wilde dat ze zich gehoord en gezien voelde door haar kinderen en door de mensen om haar heen. Heel eenvoudige dingen die in onze zorgwereld verschrikkelijk moeilijk geworden zijn. Mensen met dementie kunnen zelf niet meer goed aangeven wat ze fijn vinden en dan is het zo ontzettend belangrijk dat er geliefde mensen mee blijven bewegen in hun steeds kleiner wordende wereld. Ik vond het heel gewoon wat ik deed. Ik was er heus niet altijd blij mee, maar het hoorde erbij. Leven is voor mij ook zorgen voor de mensen om me heen.

En nee, natúúrlijk hoef je je werk niet op te geven om te zorgen. Natuurlijk hoef je niet te gaan slapen bij je demente moeder of vader. Je moet helemaal niets, ook al staan de kranten vol van de noodzaak voor partners, kinderen en vrienden om te zorgen. Sommige mensen kúnnen het niet eens. Ze wonen ver weg, ze hebben een druk gezin waarin van alles gebeurt, ze zijn zelf niet gezond, ze hebben helemaal geen goede relatie met hun ouder. Nooit heb ik ook maar geprobeerd de indruk te wekken dat iedereen mijn voorbeeld maar moet volgen. Dat kan niet eens. Iedereen is anders en elk mens heeft eigen mogelijkheden en onmogelijkheden, ook als het gaat om het zorgen. Maar het is zo fijn voor mensen die zorg nodig hebben, als anderen zich om hen bekommeren. Als er wat meer mensen zijn die meedoen, hoeft de taak niet eens zo groot te zijn: de een wandelt elke week, de ander puzzelt mee of verzorgt een uitstapje, de volgende kookt een lekkere maaltijd, doet de was of de administratie. Stiekem hoop ik dat veel mensen naar hun hart luisteren en doen wat gedaan moet worden.

Gepubliceerd in: Zorgbelang, Gezond lijfblad voor alle Limburgers, nummer 1, 2015