In de wachtkamer

Ik zit in de wachtkamer van de geheugenpoli. Een beetje gespannen, want ik zit hier niet voor niks. Ik vind dat het niet goed gaat in mijn hoofd. En met zoveel mensen met dementie in mijn familie is het natuurlijk helemaal niet gek om te denken dat ik ook…
Ik kijk naar een groot aquarium, dat hier waarschijnlijk staat ter geruststelling van de wachtenden en ik zie hoe de vissen continu achter elkaar aanjagen, alsof de een de ander wil pakken. Twee grote vissen happen boos in elkaars bekken. Net de echte wereld hier. Aan twee aardige jonge vrouwen mag ik over mijzelf vertellen: waar loop ik tegenaan en waarom vind ik dat niet normaal. Ik vertel over mijn concentratieverlies, over het gevoel dat ik de dingen niet goed meer kan overzien, over het snel overprikkeld raken. Ik kan niet veel aan, totaal anders dan ik van mijzelf gewend ben. Ik doe een aantal testjes en er is een klein lichamelijk onderzoek. Mijn reflexen zijn goed, bloeddruk en hartslag lijken normaal, oogbewegingen kloppen en kracht in mijn armen en benen heb ik ook genoeg. Heel laagdrempelig allemaal, maar toch genoeg om te constateren dat een uitgebreider neurologisch onderzoek en een scan zullen volgen. Ik voel me gehoord en gezien en moet nu wachten op de dag van het onderzoek.
Wat is dit allemaal? Zit ik nu zelf in het begin van de Alzheimertrein? Of bevind ik me in een luchtbel tussen het verleden en de toekomst en klopt het wat vrienden en familieleden me vertellen: jíj toch niet… je hebt gewoon altijd teveel gedaan! Misschien is het waar, ook al voel ik helemaal geen herkenning bij woorden als overspannen en burn-out. Bovendien doe ik het al heel mijn leven met het halfvolle glas en met wat ik wél kan. Ook nu, zelfs al vergeet ik van alles en maak ik fouten. Soms betrap ik mezelf: waar ken ik dit van, nu lijk ik toch wel heel erg op mijn moeder! Het zou zomaar kunnen dat… Daarom heb ik in overleg met mijn huisarts besloten voor deze nulmeting, zodat ik later zal kunnen ervaren of ik werkelijk steeds meer moet inleveren. Want als… Ook dan wil ik mijn eigen leven zoveel mogelijk regisseren en vormgeven. Intussen neem ik ook nu beslissingen. Ik ga echt heel veel minder werken, ik neem een tussenjaar om mijn werk over te dragen aan degenen die na mij komen, ruim verder op en doe voor het eerst van mijn leven eens helemaal niets. Ik heb geen plannen en ik schrijf geen boek. Mijn agenda loopt echt wel vol, maar niet met werk. Ik wandel, help de buurvrouw, maak grote pannen met soep voor wie het nodig heeft, doe de was, bouw verder aan mijn website. Ik verveel me geen minuut. Eigenlijk zit ik nu in een tussengebied, in de wachtkamer voor de toekomst. De tijd zal leren wat die zal brengen! Spannend.

En zo is dit mijn laatste column in Burgerkracht. Ik dank jullie, lezers, van harte voor jullie gretige ogen. Ik heb altijd veel reacties en mail gekregen en zo geweten dat mijn stukjes graag gelezen werden. Dat maakt me blij. Ik zal zeker blijven schrijven, te volgen op mijn website, www.josefranssen.nl, of op mijn Facebookpagina. Ik wens jullie het allerbeste!

Gepubliceerd in: BurgerKracht, Limburgs blad over positieve gezondheid, nummer 4, 2017